Фәннүр ханымдың 70-ләгән картинаһы бар. Уларҙы ҡәҙерләп һаҡлай. Яҡындарына бүләк итә. Һуңғы ваҡытта ғына, күҙҙәре насарайыуы сәбәпле, ижад итә алмай башлаған. Тормош иптәше менән улар көңгөр-ҡаңғыр килешеп, татыу ғүмер итәләр. Ейән-ейәнсәрҙәренә терәк, өлгө олатай менән өләсәй. Утыҙ йылдан артыҡ уҡытыусы булып бер мәктәптә эшләп хаҡлы ялға киткән мәғариф ветераны уҡыусылар менән осрашыуҙарға йөрөй, йәштәргә таяныс, кәңәшсе лә ул. Ауылдың ҡото ла, йәме лә был күркәм ғаилә.
Уның ижадында – сәскәләр сағыулығы, тыуған ҡырҙар иркенлеге, ҡайындар һомғоллоғо, күлдәр зәңгәрлеге. «Яратҡан журналымда үҙ һүрәттәремде күрһәм, бик бәхетле булыр инем», – тигәйне ул. Бәхетле булыу өсөн кәртәләр юҡ, имен-һау ғына оҙон-оҙаҡ ғүмер итегеҙ, Фәннүр апай!