Ҡарғыш

– Исмаһам, дөмөкмәй ҙә бит. Үлгәнен күрер көнөм булырмы икән, Хоҙайым. Мәйетен өйҙән алып кит­кәс тә, әхирәткәйем, үҙеңә күлдәклек бирер инем, – ‒Мәстүрә өҫтәлгә табан боролдо. ‒Яһа әле шул сәйеңде. Уф, тамағыма арҡыры ултырған һымаҡ шул йүнһеҙең. Берәйһе һуғып ҡына үлтерһә ярар ине, Раббым. Тамам үтте үҙәгемә…