Мәрйәләр юҡ – һатыулашҡан,
Һағышланам, хәтер балҡып,
Аунаһаң да, тороп баҫ һин
Ана, ут-нур – Әмир тигән,
Алмағас эргәһендә тыуған уйҙар
Көҙгө елдәр иҫә Әй ярынан,
Ҡоймалар юҡ һеҙҙе йәшерер.
Шуғалыр ҙа йәшле ботаҡтарҙа
Үҫтегеҙ һеҙ шат балалар менән
Ҡото булып ҙур йорт, баҡсаның.
Йыуа хәҙер илаҡ ямғыр ғына
Тәнегеҙгә ҡунған юл саңын.
Һүтелгән йорт, нигеҙ эргәһендә
Тик һеҙ генә яңғыҙ хужалыр.
Үткән һәр кем таҡыр һуҡмаҡтарҙан
Мин дә уҙам. Күңел һиҫкәндереп,
Алмаларҙай ситкә һибелгәндәр
Тыуған йорттан киткән балалар.
Гөлдөң йәме – сәскәһендә.
Һәр кем орлоҡ сәскәнендә.
Нәҫелдән, тип, дауам ҡалыр,
Үҫтергән ҡыҙ, улдар менән
Тылсымлы ла, тәрән дә бик,
Әйтәләр бит: «Күҙ – даръя!»
Ул йәшәгән ауыл яҡын ғына,
Әй буйлатып атлап бараһы.
Ҡаса инем таныш йөҙөн күреп,
Килгән саҡта уны күрәһем.
Ғорур йәндә үпкәм тауҙай булып
Юлдарымда торған, күрәһең.
Ҡиммәттәрҙе барлар мәлем етте,
Ғүмер баҡсаһында көҙ етеп.
Бер һөйләшкем килә атай менән,
Күҙгә күҙ ҡарашып, үҙ итеп.
Боҙоп йәмде, боҙоп йорттоң тынлығын,
Бер ирекәй туҡмай икән ҡатынын.
Булған төҫлө һәр-береһе бер һүҙҙән,
Боролғандар барыһы ла был ирҙән.
Ғәжәпләнгән: «Йә, әйтегеҙ, ни ҡылдым,
Ниндәй яҙыҡ эшләнем мин, ни булды?
Саңын ҡаҡтым бары йүләр ҡатындың,
Тәтене ул йоҙроғомдың ҡатыһын...»
Яуаплаған уға аҡыл эйәһе:
– Бәргесләнең һин тыуасаҡ ҡыҙыңды,
Һүҙем менән асыҡлайым уйымды...
Улың торҙо: – Һуғыша, – тип, – атайым.
– Әйт әле, әйт, нисек һине аҡлайым?
Ҡул күтәрҙең, тимәк, улым, өсәүгә,
Һис тә һыймай был ҡылығың үлсәүгә.
Зар илаттың ҡатыныңдың әсәһен.
Ул, әлбиттә, тән яраһы алмаған,
Әрнеү алған йән яраһы алғандан –
Уларҙың бит барыһы ла бер ҡандан.
Ғазапланыр яҡындарың, бел, улым,
Аҡыл – тома, ҡулдар оҙон булғандан.