Көҙ тауҙарға һары ҡашмау кейҙергән
Һәм уларға хайран ҡалып, иҫергән.
Матурлыҡҡа иҫе китеп, ҡаңғырған,
Ямғырҙарын самаһыҙ йыш яуҙырған.
Ә тауҙарҙың ымһынғаны шулмы ни –
Көҙ мәлендә көҫәгәне дыммы ни?
Уларға бит шифа ямғыр яҙ кәрәк,
Ә көҙгөһөн сыуаҡ кәрәк, наҙ кәрәк.
...Быйылғы көҙ иртә килә бигерәк,
Ямғырҙар ҙа йылдағынан күберәк.
Төштәремә инәһең йыш уғата,
Уянам да үҙеңде йыш юғалтам.
Йылдың-йылы матурлығың юйылыр,
Бынау көҙгө япраҡ һымаҡ ҡойолор.
Ерҙән тыуған бар матурлыҡ, һин булып,
Хәтерем менән ергә ҡалыр уйылып...
Быйылғы көҙ иртә килә бигерәк,
Ямғырҙар ҙа йылдағынан күберәк.
Көҙ тауҙарға һары ҡашмау кейҙергән.
Наҙлы гөл бөтмәҫ йәм ҡоя –
Йәйғор сыға – күҙҙәреңдең
Мөнир Иҡсанов,
Учалы районы,
Миндәк ҡасабаһы.
– Һиндәге һағыш миндәме? –
– Һиндәге һағыш – миндә, – тип
– Һиндәге көс – миндә, – тип,
Сын-сынаяҡ гәлсәр – мин үҙем.
Кешеләрем, бер үк рәнйемәгеҙ,
Кенә тотмай минең күңелем.
Нескә хистәремә ҡағылһағыҙ,
Яралы ла аҡҡош – мин үҙем.
Кешеләрем, ҡаты бәрелмәгеҙ,
Сын-сынаяҡ гәлсәр – мин үҙем.
Селпәрәмә килһәм, ҡоршар өсөн
Етерме һуң көсөм, түҙемем?!
Ҡапылғара ауыр һүҙҙәр әйтеп,
Рәнйетмәгеҙ бер үк, кешеләр!
Ҡанаттары һынһа, оса алмай
Минең кеүек хисле кешеләр!
Алтын көҙҙөң һаубуллашҡан сағы –
Алтынланған тауҙар, болондар.
Тын күлдәрҙе ап-аҡ билбау менән
Уратып та алған томандар.
Күңелдәрҙең болоҡһоған мәле –
Ҡоштар китә илен ҡалдырып.
Хәйерле юл теләп, ҡулым болғап,
Ҡарап ҡалдым күҙем талдырып.
Иләҫләнеп көҙгө мөхәббәттән,
Наҙға сәсәй йылға буйҙары.
Көҙгө ҡояш һары һағыш түгә,
Серен сисә нескә талдары.
Ҡай арала елеп үтеп киткән
Шау сәскәле матур йәйе лә?
Көҙ һағышы, алтын келәм булып,
Яңғыҙ сығып китер булһаң,
Күҙгә кергән себен кеүек,
Рәхмәт инде, был һүҙҙәрҙе
Нисек бармын, ҡабул ҡылаң
...Тормош тигеҙ генә аҡмай,
Көндәр буйы, төндәр буйы,
Матур һүҙҙәр шиғри телдә.
Эске донъям тынмаҫ минең.
Бала саҡтың бер көнөнә генә
Осоп ҡайтып килдем ҡош кеүек.
Мәктәп юлындағы ҡыҙ балаҡай
Күҙ алдыма баҫа төш кеүек.
Шул саҡтарҙан күпме һыуҙар аҡҡан,
Күпме яҙҙар килеп киткәндәр.
Кире ҡайтмай улар – үткәндәр.
Моңһоуланып тәҙрә аша бағам:
Бер ҡыҙ бала килә шәп атлап.
Ейәнсәрем килә мәктәбенән...
Минең бала саҡты ҡабатлап.
Күңел – диңгеҙ. Һиллек, дауыл –
Аҡыл – алтын, инде күпме,
Ишетәһеңме ҡамыш шаулағанын,
Талғын ғына елгә ҡушылып?!
Әйтерһең дә, бөгөн шул тауышты
Күл дә тыңлай кеүек тын ҡалып.
Күрәһеңме? – Яңы көн башлана,
Йәй айының һуңғы бер көнө.
Яҡынлаша һиҙҙермәйсә генә,
Миҙгелемдең тағы бер көҙө...
Беләһеңме? – Күпме көтөп алдым
Һандуғаслы, йырлы яҙҙарҙы.
Шау сәскәле, матур йәйҙәремде,
Мөлдөрәмә һыулы ярҙарҙы...
Һиҙәһеңме? – Ғүмер үтеп бара,
Тик Хоҙайым йәлләмәһен ине
Алда беҙ йәшәйһе йылдарҙы...
Йәшел диңгеҙ күргәнегеҙ бармы? –
Диңгеҙҙәрҙең иң-иң хислеһен,
Иң тәрәнен, киңен, иң дә сафын,
Тулҡындары ярһыу кискеһен...
Шул диңгеҙҙә йөҙгәнегеҙ бармы,
Ҡолас ташлап наҙлы хисендә?
Тәрәнлеге, киңлеге бит уның
Ҡайҙа икән Йәшел диңгеҙ, тиеп
Һөйгән йәрем генә йөҙә торған
Йәшел диңгеҙ – минең күҙемдә.