Бөрйән хазинаһы, тормоштоң һәм замандың һәр күренешен, төҫмөрөн, ымын ҡәләменә эләктереп, тик үҙенсә итеп аҡ ҡағыҙға төшөрә килгән ғәжәйеп талантлы шағирә Айһылыу Ғарифуллина үҙенең алтын миҙгеленә аяҡ баҫып, 50 йәшен билдәләй. Яҙыусының яңы шәлкеменән «ауыҙ итеп», уға ижад ҡомарының мәңге һүрелмәүен, илһам ҡошоноң һәр ваҡыт донъяның ҡояшлы яғында талпыныуын теләйек!
Кире ҡайтмай, юлын бормай,
Ҡайҙа булған минең инәйҙәрем –
Тәҙрә төптәрендә, эскәмйәлә?
Инәйҙәрҙән аҡыл-кәңәш туплап,
Ауылымда ҡыҙҙар үҫмәйм(е) әллә?
Ҡырын баҫҡандарын тыйыусы юҡ,
Фәһемле һүҙ әйтеп, ҡурсып торған.
Күрше күршеһенән йөҙ сөйөргән,
Тәҙрәләрҙә – аҫыл шаршау-ҡорған.
Ҡайҙа булған ауыл инәйҙәре
Сөкөрҙәшеп кенә ултырырлыҡ?
Күңелемдең минең бушлыҡтарын
Әкиәттәр менән тултырырлыҡ...
Берәү берәүҙе ҡайғыртмай –
«Ҡайҙа барабыҙ, кешеләр!»–
Хоҙай биргән хазинам ул –
Хоҙай биргән ниғмәттең тел –
Йөҙ сөйөрмә унан, башҡорт
Тәртәләрҙе тибеп тулай алам –
Намыҫ ҡалыбына күндәм инәм.
Мине шулай итеп үҫтергәндәр –
Мең рәхмәттәр яуһын – атам-инәм.
Кәртәләрҙе онтап, вата алам,
Намыҫ сиген аша сығалмайым.
Бәхетемә, бәлки, бер аҙымдыр –
Аҡыл көсөн хисем ең(ә)алмайҙыр.
Ҡанундарҙы ашатлай ҙа алам,
Ситен – намыҫымды ергә һалыу.
Тере килеш сират күпер үтеү –
Үҙең булып ерҙә ҡала алыу...